الملکُ یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم

میلاد حضرت علی رو تبریک می گم ....

چند روز پیش از این  یه تیکه روزنامه ی قدیمی رو می خوندم که روش با فونت درشت نوشته شده بود : "اگر بیت المال علی وار هزینه شود دیگر فقیری نخواهیم داشت" . رفتم تو فکر ...

حتما تا حالا به بچه های خیلی کوچکی که برای گدایی سر چهارراهها ،پشت چراغ قرمز ها ، تو قهوه خونه ها و ... میان برخورد کردید. واقعا دردناکه ...مسوول مستقیم بد بختی این بچه های بی گناه ما هستیم ...ما که در مقابل این همه دزدی و ظلم و زورگویی این رژیم  ساکت نشستیم و هر روز زندگی تکراری  خودمون رو دنبال می کنیم تا به چند تا هدف خیلی خیلی کوچک خودمون برسیم و بعد از چندسال زندگی به امید اینکه میریم بهشت  می میریم...

پیش بینی آینده خیلی هم سخت نیست ...یک نگاه دیگه به این جمله بندازین ، خودتون متوجه میشید :" الملکُ یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم" . حتما همینطور خواهد بود ...

امروز داشتم یه گزارش راجع به علی افشار می خوندم(حتما چندروز دیگه اون گزارش رو میذارم تو وبلاگ)  . یادم افتاد که گنجی و زر افشان و  افشار و افرادی مثل اینها که دنبال عدالت واقعی و آزادی هستن نمیخوان مثل ما بیان بهشت ، می خوان برن جهنم ...(خوب بالاخره جهنم هم باید پر بشه ) .

این متن یک قسمت از وصیت نامه داریوش کبیره که چند هزار سال پیش و قبل از اسلام گفته . حالا الان تو مملکتی که نام اسلام رو یدک می کشه ،- تحت این اسم چه کثافت کاری هایی می شه بماند- آیا این اصل منطقی رعایت می شه؟ نه...نه...نه....چون اگر می شد اینهمه زندانی سیاسی نداشتیم،چون اگر میشد این همه دنبال یه ذره عدالت نمی گشتیم ....:" زنهار زنهار ، هرگز هم مدعی وهم قاضی نشو اگر از کسی ادعایی داری موافقت کن یک قاضی بیطرف آن ادعا را مورد رسیدگی قرار دهد . و رای صادر نماید . زیرا کسی که مدعی است اگرقاضی هم باشد ظلم خواهد کرد .   "

الان یاد اون شعر شاهکار بینش پژوه افتادم .قبلا توی وبلاگ گذاشته بودم اما بازم می ذارم :

وقتی هر گوشه این شهر پر تزریقی و معتاد

وقتی شاعر سیاست به مسافر کشی افتاد

وقتی باتوم و کشیده زده تو غرور مردم

وقتی ضجه شکنجه توی این همه صدا شده  گم

وقتی پرونده بره زیر دستای یه گرگه

جایی که چرا و اما غلطی خیلی بزرگه

وقتی کودک خیابون نصفه شب آدامس به دسته

اونکه مسِِِِئول و مدیره ، یا خماره یا که مسته

دختر فراری هر شب وقتی تو تخت جدیده

روی موهاش حتی رنگ گل سر رو هم ندیده

وقتی که گلیم تصمیم قد پای من و ما نیست

                      وقتی حرف ،حرف یه فرده ،حرف،حرف  اجتماع نیست
                                 
                                   وقتی مزه تن تو باب دندون سیاست

جائیکه شعر جدیدت دردسر ساز می شه واست

از دو تا چشمای آبیت شعر گفتن خنده داره

توی شهری که غم نون اشک مردُ در میاره