یه پست طولانی

درود

بالاخره بعد از یک مدت طولانی آپیدم

این رو به حساب تنبلی من نگذارید...بذارید به حساب امتحانات پایان ترم(خوب البته ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازست)

پست امروز یه کم طولانیه...لطفا تا آخرش رو بخونید.منتظر نظرهاتون هستم پس یادتون نره!

---

امروز که این پست رو مینویسم روز عاشوراست.البته نمیدونم خوشحال باشم یا ناراحت.خوشحال از اینکه صدها سال پیش جد من تو یک همچین روزی با کارش آزادی وآزادگی رو نشون داد و در برابر ظلم و فساد سر تسلیم فرود نیاورد و با نام خدا با ظلم مبارزه کرد و برای برقراری عدالت و داد وآزادی تا آخرین قطره خون جنگید ، یا ناراحت باشم از اینکه خیلی کم به اصل موضوع توجه میشه و اکثر مردم فقط با اینکه بدونن  مثلا حسین یا علی اصغر چطوری شهید شدن یه کم گریه کنن و ... راضی میشن و تا سال دیگه همه چیز رو فراموش میکنن.گاهی هم بعضی از آقایون اینکاره برای اینکه آتیشش رو داغ تر کنن طوری خرافات وارد این حادثه تاریخی میکنن که آدم شاخ در میاره ( چه خرافاتی...چقدر احمقانه...و عده ای چقدر ساده لوح)(شاید اگر تو این روزها سریال روزهای اعتراض رو نگاه میکردید کاراکتر میرزا خیلی حرف برای گفتن داشت)امیدوارم منظورم رو فهمیده باشید.

اگر علی (ع) میگفت اسلام در آینده همچون پوستین وارونه پوشیده خواهد شد، در مورد تشیع نیز صادق است.

ولش کن...حالا حالاها مونده تا دوباره به خط تعادل برسیم...(البته من قصد توهین به هیچ کس و هیچ گروهی رو ندارم چون به نظرم اعتقادات هر کس قابل احترامه همونطور که قران تأکید میکند: "به کسانی که معبودانی غیر خدا را می خوانند دشنام ندهید...." و اضافه می نماید "ما عمل هر گروهی را در نظرشان آراسته ایم"، می آموزیم که نه تنها به دگر اندیشان، که حتی به بت پرستان نیز از آنجائیکه عقاید و اعمال هر گروهی برای خودشان محترم و مقبول است، نمیتوان ناسزا گفت !هرچند در اسلام فقاهتی و براساس احادیث و روایاتی مجعول، نه تنها دشنام، بلکه تهمت و بهتان وارد کردن به مخالفین برای پراکندن مردم از پیرامونشان، توصیه و ترغیب میشود!

نمیشه همه این حرفهارو تو یه پست آورد فعلا با این شعر زیبا از حافظ شیرازی حال کنید تا بعد:

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت              گرنکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت

بی مزد بود ومنت هر خدمتی که کردم              یا رب مباد کس را محذوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمیدهد کس                 گویی ولی شناسان رفتند زین ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا           سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

چشمت به غمزه مارا خون خورد ومی پسندی      جانا روا نباشد خونریز را حمایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود           از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جزوحشتم نیفزود           زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم                 یک ساعتم بگنجان در سایه ی عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست         کش صدهزار منزل بیش است در بدایت

هرچند بردی آبم روی از ذرت نتابم               جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

عشقت رسد به فریاد ور خود بسان حافظ

قران زبر بخوانی در چارده روایت

---

مطلب بعدی راجع به ولنتاینه...حتما راجع به این روز (که نزدیک هم هست)  خیلی شنیدید...من هم این قسمت رو از یکی از گروههای اینترنتی یاهو به اسم Marshal-Modern

براتون انتخاب کردم که به طور خلاصه تر اینجا آوردم :

وقتی به شروع و چگونگی وقوعش فکر می کنم، بنظرم همه چیز گیج و پیچیده می آید! اما ظاهرا این گیجی چندان هم عجیب ودور از انتظار نیست،چون عبارت "ضربه فرهنگی" را چنین تعریف کرده اند: "تغییراتی در فرهنگ که موجب به وجود آمدن گیجی، سردرگمی و هیجان می شود."

این ضربه چنان نرم و آهسته بر پیکر ملت ما فرود آمد که جز گیجی و بی هویتی پی آمد آن چیزی نفهمیدیم!
شاید افراد زیادی را ببینید که کلمات Hi و Hello را با لهجه غلیظ American اش  تلفظ می کنند. اما تعداد افرادی که از واژه درود استفاده می کنند، بسیار نادر است! سفره هفت سین نمی چینند، اما در آراستن درخت کریسمس اهتمام می ورزند!

جشن شب یلدا که به بهانه بلند شدن روز، برای شکرگزاری از برکات و نعمات خداوندی برگزار می شده است را نمی شناسند، اما همراه و همزمان با بیگانگان روز شکرگزاری برپا می کنند!

همه چیز را در مورد Valentine و فلسفه نامگذاریش می دانند، اما حتی اسم "سپندار مذگان" به گوششان نخورده است.

چند سالی ست حوالی 26 بهمن ماه (14 فوریه) که می شود هیاهو و هیجان را در خیابان ها می بینیم. مغازه های اجناس کادوئی لوکس و فانتزی غلغله می شود. همه جا اسم Valentine به گوش می خورد. از هر بچه مدرسه ای که در مورد والنتاین سوال کنی به زیبایی تمام داستان شکل گیری این روز را توضیح می دهد!"

اما کمتر کسی است که بداند در ایران باستان، نه چون رومیان از سه قرن پس از میلاد، که از بیست قرن پیش از میلاد، روزی موسوم به روز عشق بوده است!

جالب است بدانید که این روز در تقویم جدید ایرانی دقیقا مصادف است با 29 بهمن، یعنی تنها 3 روز پس از والنتاین فرنگی! این روز "سپندار مذگان" یا "اسفندار مذگان" نام داشته است. فلسفه بزرگداشتن این روز به عنوان "روز عشق" به این صورت بوده است که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب می کردند و علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند. بعنوان مثال روز اول "روز اهورا مزدا"، روز دوم، روز بهمن ( سلامت، اندیشه) که نخستین صفت خداوند است، روز سوم اردیبهشت یعنی "بهترین راستی و پاکی" که باز از صفات خداوند است، روز چهارم شهریور یعنی "شاهی و فرمانروایی آرمانی" که خاص خداوند است و روز پنجم "سپندار مذ" بوده است. سپندار مذ لقب ملی زمین است. یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد. به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را بعنوان نماد عشق می پنداشتند. در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می شده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن می شد، جشنی ترتیب می دادند متناسب با نام آن روز و ماه. مثلا شانزدهمین روز هر ماه مهر نام داشت و که در ماه مهر، "مهرگان" لقب می گرفت. همین طور روز پنجم هر ماه سپندار مذ یا اسفندار مذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال که آن هم اسفندار مذ نام داشت، جشنی با همین عنوان می گرفتند.

سپندار مذگان جشن زمین و گرامی داشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا می کردند. در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه می دادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت می کردند.

ملت ایران از جمله ملت هایی است که زندگی اش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته است، به مناسبت های گوناگون جشن می گرفتند و با سرور و شادمانی روزگار می گذرانده اند. از آنجایی که ما با فرهنگ باستانی خود ناآشناییم شکوه و زیبایی این فرهنگ با ما بیگانه شده است. نقطه مقابل ملت ما آمریکاییها هستند که به خود جهان بینی دچار می باشند. آنها دنیا را تنها از دیدگاه و زاویه خاص خود نگاه می کنند. مردمانی که چنین دیدگاهی دارند، متوجه نمی شوند که ملت های دیگر شیوه های زندگی و فرهنگ های متفاوتی دارند. آمریکاییها بشدت قوم پرستند و خود را محور جهان می دانند. آنها بر این باورند که عادات، رسوم و ارزش های فرهنگی شان برتر از سایرین است. این موضوع در بررسی عملکرد آنان بخوبی مشهود است. بعنوان مثال در حالی که این روزها مردم کشورهای مختلف جهان معمولا به سه، چهار زبان مسلط می باشند، آمریکاییها تقریبا تنها به یک زبان حرف می زنند. همچنین مصرانه در پی اشاعه دادن جشن ها و سنت های خاص فرهنگ خود هستند.
"اطلاع داشتن از فرهنگ های سایر ملل" و "مرعوب شدن در برابر آن فرهنگ ها" دو مقوله کاملا جداست.با مرعوب شدن در برابر فرهنگ و آداب و رسوم دیگران، بی اینکه ریشه در خاک، در فرهنگ و تاریخ ما داشته باشد، اگر هم به جایی برسیم، جایی ست که دیگران پیش از ما رسیده اند و جا خوش کرده اند!

برای اینکه ملتی در تفکر عقیم شود، باید هویت فرهنگی تاریخی را از او گرفت. فرهنگ مهم ترین عامل در حیات، رشد، بالندگی یا نابودی ملت ها است. هویت هر ملتی در تاریخ آن ملت نهاده شده است. اقوامی که در تاریخ از جایگاه شامخی برخوردارند، کسانی هستند که توانسته اند به شیوه مؤثرتری خود، فرهنگ و اسطوره های باستانی خود را معرفی کنند و حیات خود را تا ارتفاع یک افسانه بالا برند. آنچه برای معاصرین و آیندگان حائز اهمیت است، عدد افراد یک ملت و تعداد سربازانی که در جنگ کشته شده اند نیست؛ بلکه ارزشی است که آن ملت در زرادخانه فرهنگی بشریت دارد.

شاید هنوز دیر نشده باشد که روز عشق را از 26 بهمن (Valentine) به 29 بهمن (سپندار مذگان ایرانیان باستان) منتقل کنیم.

                                                به نقل از یاهو گروپ : marshal-modern

---

راستی اگر دوست داشتید منو تو سایت کلوب پیدا کنید این اسم رو جستجو کنید : امین حسینی ( متولد 1987)...اگر هم عضو کلوب نیستید حتما عضو بشین...خوبه

www.cloob.com

---

راجع به انقلاب 57 هم عمدا چیزی نمینویسم...اگر از قبلش بنویسم که بیهودست...اگر هم از بعدش بنویسم پام گیره...پس اصلا نمینویسم...(گرفتی که؟؟؟!!!)